Less than two weeks

Hoi iedereen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven en in de tussentijd is er alweer veel gebeurd!

Op zaterdag (ja, een zaterdag!) om acht uur ’s ochtends (ja, ’s ochtends!) had ik mijn Zweeds examen. Hier was ik best zenuwachtig voor, want ik vond het allemaal best lastig. Toen we aankwamen zagen we dat het super professioneel ging! Je studentenpasje werd gescand en er kwam op een kastje te staan welk examen je had en waar je dan moest zitten. Het gebouw waar we in zaten wordt alleen gebruikt voor examens en zag er dus superstrak uit. Samen met ongeveer 100 anderen zaten we in een soort van sporthal. Deze mensen deden ongeveer 20 verschillende examens. Er waren nog 6 anderen die het Zweeds examen deden. Achteraf gezien was het zenuwachtig zijn helemaal niet nodig, het was namelijk enorm makkelijk :’).
Op de maandag erna had ik mijn mondeling examen. Ik had hier goed voor geleerd en geoefend met mijn Zweedse corridormates. Alsnog was ik totaal niet zeker en heel zenuwachtig. Ik had het examen samen met een Japanse vriendin, die ook redelijk zenuwachtig was. Eenmaal in het gesprek ging het wel, het bleek (alweer) veel makkelijker dan gedacht en we kregen allebei direct te horen dat we het beiden hadden gehaald. Ze had het gesprek opgenomen en moet het nog een paar keer na luisteren om te bepalen welk cijfer we krijgen!

Op diezelfde maandag heb ik iets typisch ‘Linköpings’ gedaan. Ik heb een hele nacht in de rij gezeten voor een feestje! Om 23.30 gingen we zitten, compleet met stoeltjes, thee, eten voor de nacht, boeken, laptops en andere dingen die we konden doen. Om 7.00 zouden de kaartjes in de verkoop gaan. We waren, in vergelijking tot andere mensen, nog best laat begonnen met queuen. Ik heb gehoord dat er mensen om 15 uur al waren gaan zitten; dán ben je écht GEK. Desalniettemin was het queuen leuker dan verwacht; je praat eens met mensen, beetje film kijken, naar de MacDonalds lopen; echt wel een leuke ervaring!

Na het kaartjes kopen moest ik wel even stressen, ik moest namelijk om 08.25 de bus halen om naar Stockholm te gaan, want ik ging naar Helsinki! In een opwelling had ik de week ervoor een reis per boot geboekt naar de hoofdstad van Finland. De bus haalde ik makkelijk en ik had een leuke dag in het Nordik Museet, het museum over de Noordelijke culturen. Dit was een heel leuk museum! De dag liep voorspoedig en ik had super veel zin in Helsinki. Tot ik op een gegeven moment werd gecontroleerd in de tram. Ik bleek niet het goede kaartje aangetikt te hebben en ik werd dus ‘beboet’ door een nieuw kaartje te kopen. De mensen die mij goed kennen weten dat ik op zo’n moment wel door de grond kan zakken en ik was dus helemaal ontregeld (ik probeerde met man en macht om niet te huilen, maar dat is bijzaak). De controleur had dat door en probeerde een gesprekje met me aan te gaan; Waar kom je vandaan? Wat doe je in Zweden/Stockholm? Waar ga je heen? Bij het laatste onderwerp fleurde ik weer iets op. Met een glimlach op mijn gezicht vertelde ik de controleur dat ik naar Helsinki zou gaan. Dat vond hij helemaal leuk, want hij kwam oorspronkelijk uit Finland! Hij wilde me ook wel vertellen met welke bus ik naar de haven zou kunnen, dus daar was ik wel blij mee (op dat moment…). Ik moest om 16.00 bij de boot zijn, want die zou om 16.30 vertrekken; ik had dus nog tijd zat! De bus naar de haven haalde ik weer makkelijk, maar toen begonnen de problemen. Ik stapte uit bij de verkeerde halte. Ik dacht dat ik bij de eerste haven moest zijn, maar dit bleek de derde te zijn. Dat werd dus ongeveer een half uur lopen. Nouja, prima, zolang ik die boot maar haal! Onder het lopen werd ik wel steeds zenuwachtiger; ik herkende het logo van de maatschappij niet. Ik heb in al mijn stress alle screenshots en mailtjes geprobeerd te zoeken; helaas zonder resultaat want ik had natuurlijk geen wifi. Ook had ik wel het adres waar ik moest zijn, maar zonder internet werkt GoogleMaps ook niet…
De boot kwam in zicht, er ging nog steeds geen belletje rinkelen. Ik zocht in de omgeving naar een herkenbaar logo, maar helaas vond ik die niet. Met lood in mijn schoenen en de tranen in mijn ogen liep ik de vertrekhal binnen. Ik zag allemaal vrolijke mensen en hoorde vrolijke Grease-muziek, maar ik voelde me totaal niet in de stemming.

Ik liep naar de informatiebalie waar ik met moeite kon zeggen dat ik niet wist of dit wel de goede boot was. De mevrouw was heel aardig en wilde mijn id-kaart hebben om het na te kijken. En toen kwam het antwoord waar ik niet op hoopte; “I’m sorry miss, but you’re at the wrong company”. Shitshitshitshitshit!! Ik barstte in huilen uit, maar de mevrouw bleef lief. Of ik de andere boot nog wilde proberen om te halen? Ja natuurlijk! Hoe ver is het lopen, ik heb nog een kwartier!! Hierop begon ze me uit te leggen waar het dichtstbijzijnde metrostation was en welke metro ik dan moest nemen. HUH WAT?! Ik moet een metro nemen?! Dat red ik nooit meer!!! Dit resulteerde in nog harder huilen en mijn hoofd die overuren draaide. Red ik dat? Wat ga ik nu doen? Ga ik terug naar huis (maar alles is al geboekt!)? Ga ik gewoon met deze maatschappij mee? Bij deze laatste optie werd ik een stukje vrolijker. Ik kon gewoon een enkele reis boeken, in Helsinki van deze boot afgaan, naar de andere boot gaan en de terugweg met de originele boot gaan. Toen ik dit voorstelde vertelde de mevrouw achter de balie dat dat helaas niet kon, ik zou een retourticket moeten boeken. Nouja, dan dat maar..
Gelukkig waren allebei de boten totaal niet duur omdat het op een dinsdag was, dus uiteindelijk was ik niet extreem duur uit. Toen ik eenmaal betaald had, en het dus opgelost was, keek ik om me heen.
Blijkbaar was ik zo erg aan het huilen dat er een grote groep mensen me aanstaarde. HA, ja, oke, hoi, ik zat in een crisis, oke? Maar het maakte me allemaal niet meer uit. Ik had zekerheid dat ik de boot ging halen. Ik ging naar Helsinki!

Eenmaal op de boot kon ik mijn ogen niet geloven, ik was op het grootste schip war ik ooit ben geweest. Het was echt MEGA. Het leek wel een groot winkelcentrum, met 9 winkels, 9 restaurants, een casino, een nachtclub, een speelparadijs voor kinderen en héél véél mensen. Wat een ervaring, supergaaf!! Dit had ik echt niet willen missen!! Het bleek dat ik een ‘hut’ voor mezelf had, op het onderste dek (maar dat maakte niet uit) en het bed was geweldig. Die nacht heb ik heerlijk geslapen en ondanks dat ik mijn wekker mooi op tijd had gezet, werd ik om 12 uur wakker. Ik was namelijk zó moe van die nacht ervoor (queuen -> niet geslapen) dat ik die wekker helemaal niet heb gehoord. De boot was al om 10.00 aangemeerd in Helsinki, dus ik heb me snel klaargemaakt om de stad te gaan verkennen!

Toen ik de boot afliep zag ik al dat het weer super mooi was. Het zonnetje scheen, er was weinig wind; de lente was echt volop bezig! Het was redelijk makkelijk om de tram te nemen. Alles is geschreven in het Fins (dit is echt een rare taal, mijn hemel) maar gelukkig staat alles er in het Zweeds onder en gelukkig kan ik hier het merendeel van begrijpen. Ze hebben namelijk 2 officiële talen; Fins en Zweeds. Ik heb gelijk iemand aangesproken hoe ik de beroemde kerk kon bereiken. Volgens hem was dat heel makkelijk; je neemt die en die bus en als je langs die halte komt moet je uitstappen. Nou zo gezegd zo gedaan, Judith zit in de bus, hoort de halte niet en maakt dus een enorme ronde door Helsinki. Nee, je hoort me niet klagen, dit was een prima manier om de stad te bekijken, maar een beetje dom is het wel, haha! Gelukkig heb ik toen iemand anders aangesproken die het me duidelijk kon vertellen. Eenmaal in de kerk was ik echt even sprakeloos. Zó mooi! Ik heb daar dus ongeveer een half uur gezeten. Gewoon gezeten, lekker niks.

Verder heb ik rondgelopen, kaartjes gekocht, geschreven en opgestuurd, lekker geluncht en een beetje gewinkeld. Wat een heerlijke dag! Alleen op reis heeft echt (bijna) alleen maar voordelen, dit ga ik sowieso thuis veel vaker doen!! De terugreis was gewoon chill. Het bed was echt fijn dus ik heb heerlijk geslapen! De bus naar Linköping heb ik weer makkelijk gehaald en toen was ik alweer thuis. Leuk feitje over Finland; ze betalen er met de Euro! Ik hoefde dus niet meer om te rekenen in mijn hoofd, wat een verademing!!

Toen ik weer thuis was had ik even een dagje rust en daarna was het tijd voor een feestje! UK (Nee, niet het Verenigd Koninkrijk, maar UteKravallen) stond op de planning! We hadden weer een preparty bij ons thuis en het was ècht heel leuk!!

De dag direct na het feestje moest ik alweer vroeg opstaan. We hadden namelijk met de course Nordic culture een coastline-trip! We gingen naar een prachtige plek, in de archipel van Zweden. Voor mijn gevoel was ik op dat moment in het Zweden van vroeger beland; we sliepen in een oude familieboerderij waar de school praktisch naast stond, we gingen vissen met een oude visser (70+!), we hadden gesprekken met een man die op een eiland was geboren en nu nog als enige permanente bewoner op hetzelfde eiland woont (ook 70+!) en nog veel meer leuke, authentieke dingen. Zo gingen we één avond eten in een superklein, superschattig visrestaurant. Dit restaurant gaat alleen in de zomer open (het is op een eiland, dus onbereikbaar in de winter) en heeft dan in totaal ongeveer 30 klanten. De vis die hij serveerde waren allemaal zelf gevist en dus was het voornamelijk zalm en haring. Zelf vind ik vis niet zo heel lekker, maar ik heb gehoord dat het de lekkerste vis was wat ze ooit hadden geproefd!

Tijdens dit weekend hebben we gehiked op de mooiste plekjes van Zweden. Ik ben verliefd geworden op alle zomerhuisjes en het landschap. Wauw met een hoofdletter W!! Mag ik hier wonen alsjeblieft???
Eenmaal weer thuis stond mijn week volledig in het teken van stage. Wat is dat leuk geworden zeg!! Ik heb eerder nog wel eens verteld over dat de kinderen bijna geen Engels durven te praten, maar dat is compleet voorbij. Elke keer als ik nu een klaslokaal binnenloop hoor ik mijn naam al of zie ik kinderen al zwaaien. Ze hebben hun angsten om Engels te spreken overwonnen en ik kan niet trotser zijn!!! Zelfs tijdens de schoollunch (een warm buffet, die je als leerkracht voor 20 SEK (+- 2 Euro) per dag met de kinderen kan mee-eten) wordt ik bijna altijd bij de hand genomen met de prachtige woorden: “Can you please sit with us today, Joediiith?”

Op de woensdag was er een speciale avond op stage, een trivselkväll; een verkoop/ontmoetavond. De kinderen en leerkrachten op stage waren al weken bezig met de voorbereiding. Wat gaan we verkopen? Hoe gaan we die dingen maken? Wie gaat dat maken? Enz. Enz. De kinderen waren vooral heel zenuwachtig en hadden er weinig zin in. De leerkrachten hadden er nog veel minder zin in, want die moesten de hele dag (tot 20.00) op school blijven. Ik had er wel zin in, aangezien ik de kinderen dan ook in een andere context zou kunnen zien.

De avond was echt leuk. De kinderen waren relaxt (de leerkrachten wat minder) en ik werd aan tientallen ouders voorgesteld: “Oh, so you’re Judith!” Doordat de kinderen zo relaxt waren, was het contact maken op deze avond nog makkelijker dan normaal. Zelfs het jongetje wat normaal ongeveer 10 woorden met me wisselt op een dag, vertelde ineens honderduit en wilde me alles laten zien. (Ik hoorde later van Kristina, mijn mentor, dat zijn moeder haar later had gemaild. Ze wilde even zeggen dat ze het zo mooi vond om te zien dat Erik met mij had gepraat, gespeeld en rond had gelopen. Ze vond het geweldig dat hij contact maakte met andere mensen, en dan al helemaal in het Engels!!) Op deze avond heb ik heel veel kleine prutdingetjes gekocht, maar de kinderen vonden het helemaal leuk! :-)

Op donderdag wilde ik een afspraak bij de kapper maken. De gespleten puntjes begonnen echt extreem te worden en ik wilde het weer even iets korter voor de zomer. Al bij het afspraak maken begon ik al zenuwachtig te worden. Ze kon namelijk niet eens mijn naam fatsoenlijk spellen (terwijl Judith ook een Zweedse en Engelse naam is!!), ze maakte er namelijk “Yatid” van. Stress; als ze mijn naam al niet goed kan spellen, hoe gaat ze het dan met mijn haar er vanaf brengen? Op zaterdag was het dan zover. Met handen en voeten en mijn beste Zweeds heb ik uitgelegd wat ik wilde. Hier kon ze wel wat mee en ze ging aan de slag. Na 8 (!!!!!) minuten was ze klaar en liet ze me het eindresultaat zien. Het was zo mooi!! Precies wat ik wilde! En zo blijkt maar weer, ook al is communiceren moeilijk (groot voordeel; geen smalltalk!), als je iemand maar genoeg vertrouwd komt het goed :-)

’s Avonds had ik een feestje met de Lapland-meiden en op zondag heb ik samen met mijn gang gebarbecued. We wonen namelijk op de begane grond dus we kunnen zo ons raam opendoen om er dan uit te springen. Voor ons gebouw hebben we een barbecue en een aantal picknickbankjes (aan de ene kant een voordeel want lekker dichtbij, aan de andere kant een nadeel want altijd mensen voor ons huis). Nu mijn periode op z’n einde loopt ga ik veel meer met mijn huisgenoten om. Samen een film kijken, gewoon chillen of klagen over hoeveel we wel niet voor school moeten doen; het is allemaal leuk en het voelt alsof ik er al 5 jaar woon. Wat ga ik hun missen zeg!!

Op maandag had ik weer stage. Maar dit keer had ik iets leuks op de planning staan voor na stage. Mijn stageschool staat in een dorpje naast het grote meer van Linköping, Roxen. Hier waren een aantal van onze vriendinnengroep nog niet geweest, dus was het plan om te gaan picknicken naast het meer. Zij kwamen op de fiets toen mijn stage was afgelopen en samen liepen we naar de plek. Het was prachtig weer en de plek was fantastisch, wat een uitzicht!! Hier hebben we samen ongeveer 4 uur gezeten, gekletst en foto’s gemaakt. Wat was het gezellig! Aan het einde bleek dat dit de laatste keer zou zijn dat we met z’n vijven samen zouden zijn, aangezien de twee Aziaten (Taiwan en Japan) zouden gaan reizen. Mweh. Niet leuk. Dat is zo apart, hoe snel je vrienden maakt in het buitenland. Vrienden van all over the world en hoe je dan samenkomt in een speciaal deel van ieders leven. Bijzonder hoe snel je je thuis voelt met andere culturen en verschillende persoonlijkheden. In the end heb je allemaal 1 ding gemeen; je bent deel geweest van elkaars exchange en dat kan niemand meer van ons afpakken!!

Op dinsdag was er weer iets voor het laatst; de laatste International Night in de studentenkroeg in Ryd. Dit wilde ik echt niet missen, want (bijna) elke internationale student die ik kende zou heengaan. Het was één groot feest, ik kon niet eens 2 meter lopen voor ik weer iemand anders tegenkwam!! Er werd geknuffeld, gelachen en er werden foto’s gemaakt. Zo leuk!!

De dag erna had ik weer gewoon stage, maar ’s avond een lady, ’s ochtends een lady dus met ruim 2,5 uur slaap zat ik om 7.00 weer fris en fruitig in de bus naar stage! Gelukkig heeft niemand een opmerking gemaakt over mijn schorre stem, haha! Helaas kon ik na stage niet even een middagdutje doen, want om 16.30 stond de allerlaatste les op Linköpings Universitetet op het programma! Een saaie avond (die tot 20.00 duurde!! Hoe ik het heb volgehouden zonder in slaap te vallen is me nog steeds een raadsel) vol met 7 presentaties over de coastline-trip. Lekkere afsluiting van de universiteits-tijd hier, haha, nee.

En vandaag is het alweer vandaag. Mijn een-na-laatste dag stage. Wat ga ik al mijn 120 kinderen missen. En mijn mentor, wat een lief mens is dat. Vandaag geef ik zelfstandig 3 lessen. We gaan bingo doen en ik ga het boek zonder plaatjes voorlezen (die is echt hilarisch, als je tijd hebt moet je maar eens op Youtube kijken naar ‘the book without pictures’). Morgen ga ik alweer afscheid nemen van deze mooie, open en gezellige school. Jammer, maar ik kan gelukkig terugkijken op een geweldige, leerzame tijd!!

Lieve mensen, excuses excuses excuses dat het weer zo’n lang verhaal is geworden. Dit is nooit mijn intentie maar ik wil graag alles delen wat ik hier meemaak.

Heel veel lieve groetjes uit het zonnige Zweden,
Judith