Nu is Nu
Blijf op de hoogte en volg Judith
28 Juni 2016 | Nederland, Dedemsvaart
Het is vandaag 28 juni en ik ben vandaag precies twee weken thuis. Twee weken waarin ik veel mensen weer heb geknuffeld, ik weer gewoon naar de KPZ ben geweest, ik werk heb gezocht (en gevonden!) en ik mijn ‘normale’ leven weer heb opgepakt.
Flashback naar 3,5 week terug. Mijn laatste verslag eindigde op mijn een-na-laatste dag stage; het startpunt van deze laatste blog.
Mijn stage werd steeds leuker naarmate het naar het einde kwam. De kinderen werden losser, ik werd losser en zo werd het allemaal heel chill. Afscheid nemen was dan ook niet leuk. :-( Zelfs kinderen waar ik helemaal niet zo heel veel mee heb gepraat waren heel verdrietig en ze wilden allemaal wel 3 knuffels. Er werd een groepsfoto gemaakt en ik liet ze allemaal hun naam op mijn T-shirt schrijven, als aandenken. Wat ga ik al deze schatjes missen :-(
De avond na mijn laatste stagedag had ik ook mijn laatste Kravall in Linköping. Het was Sommar-X, een feestje dat buiten werd gehouden om te vieren dat de zomer was gekomen! Het was een heel leuk feestje, maar het was ook superjammer, want ik had de hele tijd in mijn achterhoofd dat dit het laatste feestje zou zijn waar ik Ivana’s overall aan zou kunnen.. Zoals jullie misschien wel weten kan je bij elk feestje een patch kopen, deze moet je dan op je overall naaien. Ik heb van elk feestje waar ik heen ben geweest in haar overall ook een patch gekocht. Deze heb ik (samen met een patch van de Nederlandse vlag) op haar overall genaaid! Zo kan ze toch nog altijd aan me blijven denken, haha!
De dag erna stond in het teken van afscheid nemen. Eerst had ik een picknick samen met de meiden van Lapland, die ik allebei niet meer zou zien. Het is zó jammer dat je aan het einde alleen maar afscheid neemt… Maar zo blijft het toch altijd en gelukkig wonen deze meiden allebei in Europa, dus elkaar opzoeken moet geen probleem zijn!
Na de ene picknick ging ik door naar de andere picknick. Deze was met Anne en Asako. Het was super gezellig en we hadden alle drie enorm veel eten mee, dus het werd een groot eetfestijn! Het was heerlijk weer dus we konden ook nog lekker in de zon zitten; super fijn! Helaas was deze picknick ook georganiseerd om afscheid te nemen; ditmaal van Asako. Ze komt uit Japan en is altijd (echt al-tijd) super vriendelijk en beleefd. Ook nu was ze te schattig voor woorden; ze had voor iedereen een cadeau gemaakt. Een Japanse handdoek en een brief, dit was zo bedachtzaam!! Ook voor de opa van Anne had ze een cadeau, aangezien ze had gehoord dat hij heel erg van Japan houdt. Dat was echt zo lief! En bij het afscheid beloofden we dat we elkaar nog eens zouden opzoeken. En dan het liefst met alle meiden van Room 16 (Anne, Maren (beide Duitsland), Jessica (Taiwan), Asako (Japan) en ik), op een plek precies tussen ons is; India leek ons wel een goed idee. Het wordt natuurlijk wel moeilijk om het te organiseren, maar jeetje wat lijkt me dát leuk!
De dag erna waren we wel toe aan een picknick, want dat hadden we alle drie al lang niet gedaan dus gingen we (verrassing!) maar picknicken! Het weer was echt fantastisch, dus het was echt een moment van chilling. Ook hadden we besloten om die avond een filmavond te houden, dus zaten we ’s avonds alle drie te janken bij ‘The fault in our stars’. Goede afsluiting van het weekend dacht ik zo :’)
Die maandag was het de Nationale dag van Zweden, Sveriges Nationaldag. Dit is een dag waarop iedereen vrij heeft en naar het park gaat om te relaxen. Ik kon het een beetje vergelijken met Bevrijdingsdag. Het was iets kleiner en meer voor kleinere kinderen, maar het was leuk om een keertje mee te maken!
De dag erna had ik een deadline; namelijk die van het werkstuk van teaching practice. Dit was een heel makkelijk werkstuk; het bestond uit vijf delen van ongeveer 3 pagina’s per onderdeel. Dit is echt een groot verschil met de Katholieke Pabo. Daar moeten we veel theorie gebruiken en is een opdracht echt goed geformuleerd (maar soms ook niet, haha!) en weet je vanaf het begin al wat je moet doen. Hier was een opdracht: ‘doe een observatie’. Ja oke, maar waarvan? En hoelang? Met welke techniek? Toen ik dit dan ook mailde, reageerde de leerkracht heel bezorgd “Oh ben ik te moeilijk? Je moet gewoon tijdens een les opschrijven wat je allemaal ziet, en als dat ze moeilijk is mag het ook wel gedurende 10 minuten!”. Oh, oke, fijn, dan doen we dat. Dus na 1 lesje schrijven was ik klaar met 1 van de 5 opdrachten. Kan je nu zelf invullen hoe moeilijk de rest was… :’)
Op de woensdag had ik een dag vol presentaties. De studenten van de masters course van Outdoor Education hadden hun masterthesis af en moesten hem dus verdedigen. Dit was heel interessant, want er werden echt hele kritische vragen gesteld! Maar wat waren al hun thesissen (?) interessant en goed gelukt!! Super leuk om een keer mee te maken en de studenten vonden het allemaal geweldig dat ik ook kwam kijken (als enige van de exchange students :-) )!
De dag erna had ik weinig op de planning staan; ik had immers al mijn vakken al afgerond! Rond 13.00 kwamen mijn huisgenoten mijn kamer binnenstormen met de vraag of ik wel niet mee wilde winkelen. Oh, leuk, ik ga wel mee! Nu kan ik je 1 ding zeggen; winkelen met jongens is zoveel sneller en makkelijker dan met meisjes. Ze hoeven niet alles te passen en gaan echt op hun doel af. Nu vind ik het ‘langzame’ winkelen ook wel super leuk en gezellig, dit gaat nu eenmaal een stuk sneller! ’s Avonds hadden we een filmparty op Kevin’s kamer, zoals de meeste avonden :-)
Op de vrijdag had ik mijn aller- aller- allerlaatste feestje in Zweden. Maar eerst moest ik afscheid nemen van de jongen die 4 maanden tegenover me had gewoond. Daniel ging naar een familiefeestje en kon dus niet bij mijn laatste feestje zijn :-(. Er werd een feestje georganiseerd in de gang naast die van ons, dus ik kon zelfs kruipend heen als ik dat zou willen. Het feestje werd memorabel en ik denk er nu met een glimlach op terug!!
Zaterdag stond in het teken van afscheid nemen van Kenneth, waar ik een hele goede band mee heb opgebouwd. Ik denk dat we wel 20 keer hebben geknuffeld voor hij in de auto naar Stockholm stapte… De rest van de dag heb ik met Kevin How I Met Your Mother gekeken, om onszelf maar af te leiden en bezig te houden.
En toen begon het stuk waar ik heel erg tegenop had gezien; het inpakken. Ik had twee enorme koffers waar ik al mijn spullen in kon doen, maar alsnog was ik bang dat het niet zou gaan passen. Mijn kleren zaten er verrassend snel in. Eén volledige koffer was ik wel nodig (inclusief dikke winterjas!!), maar nu had ik de rest van AL mijn spullen nog. En. Dat. Was. Veel.
De volgende koffer zat zo vol en ik moest al mijn inpakskills inzetten om hem dicht te krijgen, maar gelukkig is alles heel meegekomen!
Op maandag stond er een vervelend en verdrietig klusje op de planning. Ik had mijn kamer mooi ‘behangen’ met foto’s van thuis. Ook hing een wand helemaal vol met kaartjes die ik had gekregen van alle lieve mensen thuis. Dit maakte mijn kamer ook echt mijn kamer. Helaas was de dag aangebroken dat ik deze er allemaal af zou moeten halen. De kaartjes wilde ik graag op chronologische volgorde opruimen (en dom zoals ik ben was ik vergeten om de data op de kaartjes te zetten wanneer ik ze kreeg) en dat was dus een heel gepuzzel. Langzaam maar zeker werden de muren van mijn kamer steeds leger en elke keer als ik mijn kamer binnenstapte voelde het telkens een beetje minder mijn kamer. Dit was een heel verdrietig gevoel, maar ik wist dat ik naar thuisthuis zou gaan! Ook moest ik smiddags afscheid nemen van Kevin. De laatste jongen uit mijn gang. Nu was onze gang ineens leeg en ik voelde me enorm alleen. Waar normaal 4 deuren wagenwijd open stonden, stond er nu nog maar 1 deur open. Die van mij.
’s Avonds zouden we samen met Anne, Maren en Jessica voor de laatste keer samen chillen. Het was heel gezellig en we hebben het over van alles en nog wat gehad, maar ik had continu de gedachtes ‘ik ben hier morgen niet meer’ en ‘morgen moet ik deze lieve mensen achterlaten’ in mijn hoofd. Gelukkig hielpen de meiden me wel om me af te leiden, dus het was een leuke laatste avond!
En toen kwam de dag waar ik de afgelopen weken heel erg tegenop heb gezien, maar waar ik ook naartoe geleefd had; ik ging vandaag naar huis! Mijn vlucht ging pas om 14.40 dus had ik ’s ochtends nog even tijd om mijn laatste was te wassen en mijn kamer nog even grondig schoon te maken. Ook had ik mijn laatste ontbijt samen met de meiden. Dit was (alweer) heel dubbel, maar dit keer voelden zij het ook; over een uur moeten we afscheid nemen. Misschien voor altijd? Misschien zien we elkaar weer? Maar wanneer? En waar? En hoe oud zijn we dan? En wat gebeurt en in de tussentijd allemaal? We weten het allemaal niet en dat maakt het verdrietig.
Kamer op slot? Kamer helemaal leeg? Alle kasten 10 keer gecheckt? Laatste foto’s maken en toen was het al tijd om naar de bus te lopen. Gelukkig wilden ze allemaal wel meelopen, zodat ik niet helemaal alleen hoefde te lopen met al mijn bagage. Doei huis, doei Ryd, doei lieve meiden die mijn tijd zoveel mooier hebben gemaakt!! Moeilijke momenten en gelukkig kwam de bus dan ook snel aanrijden. Hierdoor moest het afscheid nemen snel gebeuren. Allemaal een knuffel en kus en dan snel de bus in. Zwaaien tot ik ze niet meer kon zien. Op dat moment veranderde verdriet in blijdschap; ik ging naar huis!
De busreis verliep voorspoedig en ik was dan ook snel op het vliegveld. Waar ik vijf maanden geleden aan was gekomen vol verwachtingen, ideeën en angsten ging ik nu terug naar huis vol met herinneringen, vrienden van over de hele wereld en een boek vol met verhalen. Wat vijf maanden wel niet met een mens kunnen doen!
Mijn bagage had ik snel afgegeven (19,4 en 19,8 kilo waar ik 20 en 20 mee mocht nemen (ik was trots)) en de vlucht had gelukkig geen vertraging. Het ging allemaal lekker snel (voordeel van alleen reizen) en al snel stegen we op; op naar huis. De vlucht was rustig en 2 uur later stond ik dan weer op Duitse bodem (ik vloog naar Düsseldorf :’) ).
De deuren door en al snel zag ik een grote Nederlandse vlag op mij wachten. Met veel enthousiasme probeerde ik erheen te rennen, maar ik werd herinnerd aan mijn twee mega-koffers, dus het werd een laf drafje, haha! Na wat knuffels konden we dan in de auto stappen; op naar Dedemsvaart!
Eenmaal thuis stond iedereen op me te wachten, suuuuuperlief!! Ze hadden een feestje voor me georganiseerd! :-)
En nu is nu. Nu is het gewone leven. Alweer ontelbaar vaak naar de KPZ geweest en al ontelbaar veel woorden getypt aan verslagen. Alweer een baan gezocht én gevonden bij Stoetenslagh. Alweer twee weken thuis.
Het voelt alweer zo normaal, alsof ik nooit weg ben geweest. Gelukkig is in contact blijven met Zweden een stuk makkelijker gemaakt door de sociale media. Zo voelt het alsof ik er nog een beetje ben.
Maar ik denk dat ik er voor altijd wel een beetje ben, ik heb namelijk mijn hart verloren aan het mooiste land van Europa; Zweden.
<3
-
28 Juni 2016 - 22:26
Mama Margreet:
Welkom Thuis lieve Juud!!!
Snap je volkomen hoor :)
Kus mama
enne ... super bedankt voor laten meebeleven van al je avonturen!!! -
29 Juni 2016 - 09:42
Papa:
ja Judith je hebt veel meegemaakt een fantastische tijd gehad, het is je gegund.
nu in nederland weer de draad oppakken.
al met al welkom in holland!!!!
grtz papa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley